«Թարաֆ» թերթի լրագրող Հիլարի Քափլանը, անդրադառնալով Սուլեյման Դեմիրելի գլխաշոր կրող կանանց հասցեին արված  «Թող գնան արաբական երկներ» արտահայտությանը, վերլուծել է այն բոլոր հավանական, անմարդկային ընթացքը, որոնք կարող էին գործարկվել, եթե գոյություն չունենային վերահսկող համապատասխան  կառույցները, այսինքն ըստ հոդվածագրի` կլիներ այն, ինչ տեղի ունեցավ 1915թ. Օսմանյան Թուրքիայում:

«Տեղի ունեցած իրադարձություններից մինչ այս տարվա ապրիլի  24-ը,  գրեթե մեկ  դար անց, առաջին անգամ ոգեկոչեցինք մեր այդ կորուստների հիշատակը: Այո´, ուշ եղավ, մի քիչ  էլ` դժվար, սակայն արեցինք մենք: Տարիներ շարունակ միմիայն սպանված մահմեդականների համար սգացող այս երկիրը առաջին անգամ սպանված հայերի համար ասաց՝  Երանի~ նման բան չլիներ», գրում է Քափլանը իր «Ի՞նչ են ուզում հայերը մահմեդականներից» հոդվածում:

Իր  ելույթում հեղինակը հակիրճ ներկայացրել է  գրքի բովանդակությունը, անդրադառձել 1915 թվականին տեղի ունեցած ողբերագական իրադարձություններում համիդյան գնդերին եւ քրդերի ունեցած ողբերգական դերին:

«Այս տողերը գրում եմ Սիրիայի անապատում գտնվող մի վայրում: Սիրիայի անապատում շրջելիս հաղորդագրություն ուղարկեցի Ստամբուլում ապրող իմ հայ եղբայրներից մեկին և հայտնեցի, թե այս պահին անապատում շարժվում ենք Դեր Զորի ուղղությամբ, հետևյալ պատասխանն ուղարկեց. «Ողջույն եմ ուղարկում Հայդարփաշա կայարանում ճամփա ընկնելու վայրից դեպի վերջին կանգառ»:

Այսօր աշխարհի 21 երկրներ 1915 թ. Օսմնայան կայսրությունում տեղի ունեցած իրադարձությունները որակել են որպես ցեղասպանություն: Այս 21 երկրները տարբեր ժամանակներում պաշտոնապես ճանաչել են հայոց ցեղասպանությունը: Այս քարտեզում մուգ գույնով ներկված երկրները ազգային ժողովի կողմից հայոց ցեղասպանության իսկությունը ճանաչած պետություններն են: Իսկ բաց գույնով ներկված պետություններում հայոց ցեղասպանությունը ճանաչել են մասամբ. Որոշ նահանգներում այն ընդունվել է, սակայն ընդհանուր պետության կողմից՝ ոչ:

Լուսանկարիչ Մուժգան Ափարթը բացել է իր հերթական ցուցահանդեսը  «Եփրատի մյուս կողմում ապրողներից   անտեղյակ են արեւմուտքը» խորագրով: Ավելի վաղ նա կազմակերպել էր մեկ այլ«Գյավուրների փողոց»  ցուցահանդեսը, որտեղ անդրադառնալով Հայոց ցեղասպանությանը, ներկայացրել էր Դիյարբեքիրի հարյուրավոր հայ ընտանիքներով բնակեցված Հանչեփեք թաղամասին, որը մուսուլմանները  անվանում էին Գյավուրի  թաղամաս: