Դարասկզբին Գյոքսունի գավառում բնակվում էին 9.505 հայեր, որոնք տեղաբախշված էին 18 անուն գյուղերում:  Նրանցից վարչական կենտրոն համարվող Գյոքսունում  բնակվող 2.900 հայերից  380-ը Գյոքսունում, 120-ը Հյոյուքում, 650 Քիրեճում, 150-ը Գելփընարում, 600-ը Թաշօլուգում, 400-ը Սեյիրմենդերեյում: Այս բոլոր գյուղերն էլ ունեին մեկական եկեղեցի եւ դպորց:

Ավելի հարավ ընկած Քեբանում /Կապան/  բնակչությունը  զբաղբվում էր անասնապահությամբ:

Այստեղ պահվող մանր եղջրավոր անասուններից ստացվող բուրդը շատ հայտնի էր տարածաշրջանում, եւ գործածվում էր գորգագործության մեջ: 1914 թ. Կապանում ապրում էին 3.000 հայեր, հայեր կային նաեւ հարեւան Դեղիրմենբահչե եւ Չուքուր գյուղերում:

Գավառի արեւելյան մասում գտնվող եւ կենտրոնից երեք ժամ հեռավորության վրա գտնվող Չուքուրհիսարը ամբողջությամբ քրիստոնյաներով բնակեցված բնակավայր էր: Գավառում գտնվող վերջին հայտնի Հայկական հավաքը տեղի է ունեցել գավառի հարավում գտնվող Ֆռնուզ քաղաքի շրջակայքում: 1913-14 թթ. Տեղի Թելեմելիք եւ Չաղլայան գյուղերի  հետ հետ մեկտեղ հայկական բնակչության ընդհանուր թիվը կազմում էր 3 060 մարդ:  Ֆռնուզից քիչ հեռու գտնվող «Սուրբ Կարապետ» վանքը  միջնադարյան հոյակապ կառույց է:  Այդ շրջանում «սուրբ Կարապետ» վանքը համարվել է Կիլիկիայի հայտնի կրոնական ուղտատեղիներից մեկը: